شادُرْوان اهواز
شادروان یا سد اهواز قدیم درحدود پل سیاه وبرروی سنگهای بستر رودخانه کارون که به دلیل آبراهه های متعدد به رود سد ره (صدراه) شهرت داشت، ساخته شده بود و آب انباشته شده درپشت آن از طریق سه دریچه به نهرهای آبیاری اراضی وکشتزارهای کرانه های شرقی وغربی رود جاری می شده است.در کتب سده های میانی شهرت شادروان اهواز از شهرت شادروان شوشتر و سایر ساختمانهای جهان کهن کمتر نیست و بنابر روایتهای ایرانی، تاریخ بنای آن به روزگار کیانیان می رسد. بنابر مطالعات باستانشناسی در دوران ساسانیان هفت سد بر روی رودکارون ساخته شده بود که آخرین آنها سد اهواز بوده است.تاریخ شکستن شادروان به درستی مشخص نیست ولی احتمال می رود درنیمه دوم قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری ویران شده باشد و یکی از علل شکسته شدن ان تغییر مسیر شاخه گرگر به شطیط بوده است که باعث وارد آمدن فشار زیادی به شادروان اهواز شده است. ازچرخابهایی که به منظور جهت دهی وهدایت آب برآن نشانده شده بود تا قرن چهاردهم هجری یاد شده است. بقایایی این سد عظیم را می توان در زمان فروکش آب در حدود پل راه آهن(پل سیاه) نظاره نمود.